ونتیلاتور

ونتیلاتور

ونتیلاتور

ونتیلاتور

ونتیلاتور

ونتیلاتور

تعداد نفس هایی­  که در هر 60 ثانیه توسط ونتیلاتور به بیمار ارائه ­ می­ شود و  به پاتولوژی نوع بیمار و اندازه معمول  و مقدار مورد نیاز Paco2  بستگی دارد. برای بیماران با ریه نرمال تعداد تنفس بین ۸-۶ تنفس در هر 60 ثانیه خوب است. برای بیماران با  انسدادی ریه برای پیشگیری از auto PEEP و هیپرونتیلاسیون یا خارج شدن بیش از اندازه Co2 تعداد تنفس بین ۸-۶ تنظیم می­شود. بیماران با بیماری­ های محدودکننده ریوی (پنومونی) تعداد تنفس­ بین ۲۰-۱۲ تنفس در دقیقه را تحمل می­ کنند.

حجم جاری (Tidal Volume(Tv))

حجم جاری، حجمی از گاز است که در هر تنفس توسط ونتیلاتور به بیمار تحویل می­گردد. این حجم از ۵ تا ۱۵ میلی­ لیتر به ازای هرکیلوگرم وزن بیمار قابل تنظیم است و بستگی به ظرفیت ریه­ها، مقاومت راه­های هوائی و پاتولوژی بیماری دارد. افراد با ریه طبیعی حجم­ های ۱۲- ۱۵ cc/kg را تحمل می­کنند اما در بیماران با بیماری­ های محدود کننده ریوی از حجم­های cc/kg 5-8 استفاده می­شود.

حجم دقیقه­ ای (Minute volume (Mv))

عبارت است از حاصل ضرب تعداد تنفس(F یا RR) در حجم جاری   TV × RR= MV

زمان دم (Inspiratory Time (Ti))

در ونتیلاتورهای زمانی با تنظیم مستقیم نسبت دم به بازدم، زمان دم با توجه به تعداد تنفس و نسبت دم به بازدم تنظیم می­گردد. بعنوان مثال اگر تعداد تنفس ۱۲ بار در دقیقه باشد و نسبت دم به بازدم ۱:۲ در نظر گرفته شود. زمان هر سیکل تنفسی ۵ ثانیه و زمان دم ۷/۱ ثانیه می گردد. در ونتیلاتورهای حجمی نسبت دم به بازدم با میزان Flow تنظیم می­شود و هرچه قدر زمان Flow بیشتر باشد سرعت جریان هوا در دم بیشتر شده و زمان دم کوتاهتر می­شود و بر عکس با کاهش Flow سرعت جریان هوا در دم کمتر و در نتیجه زمان دم بیشتر می­شود. در ونتیلاتورهای پیشرفته­ تر زمان دم مستقیما تنظیم شده و به هنگام تنظیم زمان دم پارامترهای I:E و Flow در صفحه نمایش ونتیلاتور به نمایش در می­آید تا کاربر بتواند بر اساس آنها زمان دم را دقیقا تنظیم نماید.

کسر (درصد) اکسیژن دمی (Fractional Inspired Oxygen (Fio2))

درصد یا کسر اکسیژن دمی مقدار اکسیژنی است که به بیمار داده می­شود و بین ۲۱% (هوای اتاق) تا ۱۰۰% قابل تنظیم است. اگر چه توصیه می­شود برای پیشگیری از مسمومیت با اکسیژن نباید به مدت طولانی از اکسیژن ۱۰۰% استفاده شود، اما در ابتدای وصل کردن بیمار به ونتیلاتور معمولا جهت جلوگیری از هیپوکسی از اکسیژن ۱۰۰% استفاده می­گردد. مسمومیت با اکسیژن ساختار غشای آلوئولی- مویرگی را متغیر می­کند و باعث ادم ریوی، آتلکتازی و کاهش Pao2 می­گردد. بنابر این به محض ثابت شدن وضعیت بیمار بر اساس پالس اکسی متری و ABGs درصد اکسیژن بتدریج پایین آورده می­شود.

بای پپ

بای پپ

بای پپ

بای پپ

بای پپ

بای پپ

دستگاه بای پپ وسیله ایی است که فشار مثبت دو مرحله ای جریان اکسیژن را تامین می کند. این دستگاه اکسیژن را با فشار بیشتر در دم و با فشار کمتر در بازدم به جریان در می آورد.در نتیجه این روش عملکرد دستگاه باعث افزايش انگيزه بيمار برای انجام تنفس های عادی بطور مستقل می شود. علاوه بر این، در این دستگاه، سنسوری قرار گرفته است که قدرت تنفس بیمار را  حتی در ضعیف ترین حالت می تواند ثبت نماید. دستگاه بای پپ به کمک این سنسور متوجه می شود که بیمار قصد تنفس دمی داشته و با دادن اکسیژن لازم به محفظه به او کمک می نماید. سپس در زمان بازدم اکسیژن به محفظه داده نمی شود  و فشار کاهش می یابد.

سی پپ

سی پپ

سی پپ

سی پپ

دستگاه CPAP چگونه کار می‌کند؟

دستگاه‌های فشار مثبت دستگاه تنفسی هوا (CPAP)، به آرامی و از طریق راه هوایی خود با فشار کمی بیشتر از فشار هوای شش ها وارد سیستم تنفسی می‌کنند. دستگاه‌های CPAP بسیار ساده هستند و استفاده از آن‌ها بسیار آسان می‌باشد. این دستگاه‌ها از سه بخش عمده تشکیل شده است:

موتور سی پپ

موتور CPAP اساسا یک کمپرسور کوچک است. در اتمسفر و دمای اتاق قرار می‌گیرد. فشار هوا را به آرامی بالا برده و هوا را فشرده می ‎‌سازد تا به مقدار مطلوب فشار هوا برای بازگشایی انسداد سیستم تنفسی برسد. قسمت ورودی هوا دستگاه دارای یک فیلتر قابل تعویض است که ذرات و ناخالصی‌ها را خارج می‌کند. نسل جدید دستگاه‌های CPAP نیز دارای یک مخزن آب کوچک هستند که هنگام روشن شدن، آب را گرم می‌کنند تا هوا را مرطوب کنند. این رطوبت سازهای داخلی برای افرادی که در آب و هوای خشک و یا نیمه‌خشک زندگی می‌کنند ایده‌آل است. موتورهای CPAP بسیار بی سروصدا هستند و به سختی بیش از یک زمزمه کوچک صدا تولید می‌کنند.

شلنگ CPAP

شلنگ در این دستگاه وسیله تحویل هوا است که هوای تحت فشار را از موتور به ماسک مصرف‌کننده منتقل می‌کند. اکثر شیلنگ‌ها 6 فوت هستند. قطر شیلنگ‌ها می‌تواند متفاوت باشد بسته به دستگاهی که از آن‌ها استفاده می‌کند. در حال حاضر اکثر شیلنگ‌ها برای کاهش تجمع آب ناشی از رطوبت سازها، حرارت داده می‌شوند.

ماسک سی پپ

ماسک CPAP در تمام اشکال و اندازه‌ها ساخته می‌شود و وجود دارد، زیرا هر فرد احساس راحتی در استفاده از ماسک‌های هم سایز و مشابه با ماسک دیگران را ندارد. اندازه‌ها و شکل‌های ماسک‌ها ممکن است متناسب با چهره‌های مختلف شکل متفاوتی داشته باشند. معمولا با توجه به این موارد نوع ماسک را انتخاب می‌کنند: بالش بینی، ماسک بینی و ماسک صورت. پیدا کردن ماسک مناسب برای راحتی شخص شما مهم‌ترین بخش انطباق CPAP است.

راه‌اندازی یک دستگاه سی پپ (CPAP)

اولین گام در درمان به وسیله سی پپ این است که در یک کلینیک خواب، یک تست و آزمایش خواب (پلی‌سومنوگرافی- polysomnogram) انجام شود. ارائه نتایج یک آزمایش خواب به متخصص خواب شما، درک شدت وضعیت و بهترین گزینه‌های درمان را فراهم می‌آورد.

اگر یک دستگاه CPAP تجویز شود که احتمالا بهترین گزینه است، شما باید یک بررسی دقیق و تعیین‌کننده داشته باشید. در طول شب در یک کلینیک خواب بخوابید و با استفاده از ماسک‌های مختلف CPAP و استفاده از چندین موتور مختلف که فشارهای هوای متفاوت و مناسب و بدون هیچ اختلال یا ناراحتی در خواب شما برای جلوگیری از انسداد مجاری هوایی شما اعمال می‌کنند، به یک دستگاه CPAP مناسب و مخصوص شما دست پیدا کنیم.

شما هم‌چنین ممکن است یک تست خواب خانگی (HST) برای تعیین شدت آپنه خواب خود داشته باشید. آزمایشات خواب شبانه برای بیمارانی که از طریق یک پروسه پیش غربال‌گری احتمال ابتلا به آپنه انسدادی خواب بیشتری دارند، انجام می‌شود. در این آزمایش‌ها نیاز به تعیین شدت آپنه خواهیم داشت. HST ارزان‌تر از پلی‌سومنوگرافی است، اما توانایی تشخیص زیادی ندارد.

هنگامی که یک دستگاه CPAP برای دریافت و استفاده در خانه شما آماده و تحویل داده شده است، مهم‌ترین کاری که می‌توانید برای سلامت خود انجام دهید این است که به طور منظم از آن استفاده کنید. به منظور کمک به کاهش علائم آپنه انسداد خواب، دستگاه باید به صورت شبانه مورد استفاده قرار گیرد. هنگامی که استفاده از دستگاه را قطع کنید، علائم شما اغلب بلافاصله برمی‌گردند. این اتفاق به این دلیل است که استفاده از CPAP یک درمان مقطعی و تمرینی است و نه یک درمان دائمی و تنها در مواردی که نیاز به درمان و معالجه نیاز دارید، استفاده از آن ضروری است.

دستگاه اکسیژن ساز ، از تکنیک بسیار ساده جهت فراهم اوردن اکسیژن مورد نیاز بیمار، استفاده می نماید.

دستگاه اکسیژن ساز ، توسط پمپ مخصوص ، هوای درون اتاق را مکیده و سپس از محفظه های پودر زئولیت عبور می دهد و پودر زئولیت ، اکسیژن 21 درصد موجود در هوای ورودی را از گازهای دیگر هوا جدا کرده و به سمت محفظه های دیگر هدایت می نماید.

کمپرسور موجود در دستگاه اکسیژن ساز، فشار و درصد اکسیژن را در محفظه ها بالا برده و خلوص اکسیژن داخل انها را به 94 درصد و فشار انرا به حدود 230 میلیمتر جیوه می رساند.

اکسیژن از درون محفظه نگهداری به پشت فلومتر جلوی دستگاه هدایت شده و از نازل مخصوص به سمت بینی و دهان بیمار هدایت می گردد.

توجه به نکاتی اساسی راجع به دستگاهاکسیژن ساز ضروری می باشد :

خلوص اکسیژن خروجی اکسیژن ساز معمولا بین 93 تا 95 درصد می باشد.

دستگاه بطور عادی اگر روشن باشد و به بیمار متصل نباشد هیچگونه اکسیژنی را به فضای اتاق اضافه نمی نماید.

اکسیژن ساز خانگی با برق کار کرده و فاقد باتری و یا سیلندر ذخیره

می باشد و به محض قطع شدن برق عمل دستگاه متوقف می گردد

فیلترهای ورودی دستگاه اکسیژن ساز 2 نوع فیلتر می باشد . فیلتر اول از جنس اسفنج متخلخل پلی اورتان یا همان ابر صنعتی می باشد و قابل شستشو بوده و می بایست هر هفته یکبار شسته شود و فیلتر دوم از جنس کاغذ فیلترهای HEPA می باشد و حداقل هر 6 ماه یکبار می بایست تعویض گردند.